The international

The International: fictie betekent altijd iets (Tom Tykwer, 2009)

2017-25. Interpolagent Louis Salinger (Clive Owen) is, met hulp van Eleanor Whitman (Naomi Watts), de misdadige invloed op de wereldorde van een grote wereldwijde bank op het spoor. Natuurlijk wordt hij voortdurend tegengewerkt, reist hij de hele wereld af, gaan al zijn mogelijke getuigen en medestanders dood. Het is een internationale spionagethriller, in de stijl van James Bond.

In de acht jaar sinds deze film gemaakt werd is de wereld totaal veranderd. Zo geven alle personages geven belangrijke informatie via de telefoon, en pas halverwege het verhaal ontdekt Salinger de verstopte zendertjes in de telefoon. Aan de ene kant is dat in 2009 al nogal suf, zendertjes zaten al tientallen jaren (in films dan) in telefoons verstopt. Maar tegenwoordig gaan zelfs gewone mensen er al van uit dat hun gesprekken getapt of gehackt kunnen worden, en zou je, in een wereld waarin je niemand kunt vertrouwen, zeker niet de telefoon gebruiken om geheimen te onthullen.

Fictie betekent altijd iets

Verder is het inzicht hoe een bank door en door corrupt is en verweven met oorlogen en regeringen tegenwoordig geen nieuws meer. Integendeel, het is nu alleen maar nieuws als een bank een keer iets moreel fatsoenlijks doet, zoals ABN Amro die – weliswaar onder grote publieke druk en niet van harte – weigert de Dakota pijpleiding, door heilige Indiaanse bodem, mee te financieren.

De film probeert met vaart het verhaal te vertellen, met de opstuwende muziek van de regisseur zelf, maar het boeit niet. Net zoals het niet zo boeit om het nieuws van vorige week te bekijken.

Een beroemde acteur op het eind.

Alsof de film zich er van bewust was, brengt het nog enige diepgang aan, wanneer Wilhelm Wexler (Armin Mueller-Stahl), betrokkene bij de bank, wat tijd krijgt voor een lange monoloog. Op zich is zo’n monoloog door een beroemd acteur aan het einde van een actiefilm nogal obligaat. Maar hij zegt wel iets nuttigs: het verschil tussen waarheid en fictie is dat fictie altijd iets betekent.

Daar kun je aan toevoegen, zeker als het fictie is gemaakt door een filmauteur als Tom Tykwer, die meestal geweldige films maakt. Dan moet het wel iets betekenen dat een grote schietpartij/achtervolging in Guggenheim plaatsvindt, waarbij ook alle video-installaties sneuvelen. Is het dan zo de bank (het grote geld) de kunst vernietigt?

Als het een goede film was geweest, dan hadden we dat als toeschouwer kunnen overdenken. In en voor deze matige, te commerciële en doelloze film, kunnen we het alleen maar beamen.

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*


%d bloggers like this: