Manchester by the sea

Manchester by the Sea: vooral origineel script en regie (Kenneth Lonergan, 2016)

2017-30.  Lee Chandler (Casey Affleck) is een klusjesman in Boston, die zich door de dagen heen sleept, zonder enig enthousiasme. Bij het minste of geringste krijgt hij ruzie, en in de bar slaat hij er graag op los. Dan sterft zijn broer Joe (Kyle Chandler) in Manchester by the Sea, en moet hij alles regelen, en moet hij voor Joe’s zoon Patrick, 16 jaar oud, zorgen.

Triest en grappig

Voornaamste aantrekkingskracht van de film is de gelatenheid van Lee in alle situaties. Als toeschouwer wil je weten waarom hij is zoals hij is, en zou je willen dat hij wat alerter, enthousiaster en normaler reageert dan hij doet. Maar tegelijkertijd levert zijn uitgestreken handelen talloze grappige, ongemakkelijke, gesprekken en ontmoetingen op. Bijzonder is ook dat alle personages die hij ontmoet hem heel voorzichtig benaderen, hij heeft blijkbaar een reputatie (dé Lee Chandler), maar de toeschouwer blijft er lang naar raden.

Het is ook duidelijk dat zijn nieuwe taak, het opvoeden van Patrick, zo ongeveer het laatste is waar hij zichzelf toe in staat acht. De film werkt zo toe naar een onzekere toekomst. Tevens gaat de film terug in de tijd via flashbacks, die uiteindelijk het grote drama onthullen dat zich heeft afgespeeld en dat Lee gemaakt heeft tot wie hij nu is.

De flashbacks worden gelukkig tamelijk willekeurig door de film verspreid. Het is niet zo dat een bepaalde gebeurtenis in het heden een direct verband heeft met de flashback. Er zijn gewoon een aantal flashbacks, en pas laat in de film weet de toeschouwer ze aan elkaar, en aan het heden, te koppelen. Ook de muziekkeuze is tamelijk eigenzinnig, van popsongs tot zware klassieke muziek van Händel en Albinoni, en niet altijd om een verklaarbare reden ingezet. Dat levert een bijzondere sfeer en tempo op, een vreemde mengeling van zwaar melodrama, met elke keer een komische wending die alles de nodige lucht geeft.

Minpunten

Een aantal minpunten heeft de film, die te lang duurt, ook. Casey Affleck won dan wel de Oscar voor deze rol, maar zo goed is hij niet. Hij heeft maar één standaard uitdrukking, die wel aardig is, maar waar nergens iets van spanning onder zit, de mogelijkheid om toch niet iets van verandering te suggereren (zoals zijn ex Randi (Michelle Williams) wel kan). Deze Oscar ging vooral naar het personage Lee Chandler, die het qua ontberingen zeker verdient. Wat dat betreft herhaalt de geschiedenis zich, want vorig jaar won Leonardo di Caprio de Oscar, ook met maar één gekwelde gelaatsuitdrukking, voor zijn rol van Hugh Glass in The Revenant (Alejandro Inarritu, 2015). En ook daar verdiende het personage de Oscar meer dan zijn vertolker.

Patrick (Lucas Hedges), nota bene genomineerd voor een Oscar voor bijrol, speelt helemaal heel zwak. Hij doet denken aan de jonge Ron Howard, maar heeft weinig sprankelends. Zijn rol is wel enigszins intrigerend, maar dat heeft niets met Hedges’ invulling van die rol te maken.

Opdat geen enkele toeschouwer zich zal vergissen dat Manchester by the Sea niet in Engeland ligt, heeft de film een overdaad aan Amerikaanse gebruiken, attributen en vlaggen. Misschien dat dat tot al die Oscar aandacht heeft geleid?

1 Comment Posted

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*


%d bloggers like this: